پژوهش های جدید به این سئوال پاسخ دادند: چرا نمی‌توانیم دوران نوزادی خود را به یاد بیاوریم؟

سی.ان.ان نوشت: آیا تا به حال فکر کرده‌اید که چه احساسی داشتید وقتی نوزاد بودید؟ اما هر چقدر هم که تلاش کنید، نمی‌توانید جزئیات آن را به یاد بیاورید؟

 

به گزارش سرویس خواندنی های «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: تحقیقات جدید نشان می‌دهد که مشکل این نیست که شما از دوران نوزادی هیچ خاطره‌ای ندارید، مشکل این است که امکان دسترسی به آن‌ها را در بزرگسالی پیدا نمی کنید.

 

این مطالعه که روز پنجشنبه در مجله Science منتشر شد، ۲۶ نوزاد در محدوده سنی ۴.۲ تا ۲۴.۹ ماه را مورد بررسی قرار داد. این نوزادان به دو گروه سنی تقسیم شدند: کمتر از ۱۲ ماه و ۱۲ تا ۲۴ ماه.

 

در طول این آزمایش، نوزادان در دستگاه fMRI قرار گرفتند و مجموعه‌ای از تصاویر منحصر‌به‌فرد را به مدت دو ثانیه مشاهده کردند. محققان قصد داشتند فعالیت هیپوکامپ را ثبت کنند—بخشی از مغز که با احساسات، حافظه و سیستم عصبی خودمختار مرتبط است.

 

دکتر نیک ترک-براون، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد گروه روانشناسی در دانشگاه ییل، در ایمیلی گفت:

«هیپوکامپ ساختاری عمیق در مغز است که با روش‌های استاندارد قابل مشاهده نیست، بنابراین ما مجبور شدیم رویکرد جدیدی برای انجام آزمایش‌های حافظه در نوزادانی که داخل دستگاه MRI هستند، توسعه دهیم.»

 

وی افزود که این نوع تحقیق معمولاً در حالی انجام می‌شود که نوزادان خواب هستند، زیرا آن‌ها زیاد تکان می‌خورند، نمی‌توانند دستورالعمل‌ها را دنبال کنند و تمرکز کوتاهی دارند.

 

 

پس از وقفه‌ای کوتاه، نوزادان دو تصویر را به‌صورت هم‌زمان مشاهده کردند: یکی از تصاویری که قبلاً دیده بودند و دیگری تصویری جدید. محققان حرکات چشمی نوزادان را دنبال کرده و بررسی کردند که به کدام تصویر بیشتر نگاه می‌کنند.

 

اگر نوزادی زمان بیشتری را صرف نگاه کردن به تصویر آشنا می‌کرد، نشان‌دهنده این بود که آن را به خاطر آورده و حافظه‌اش فعال شده است. اما اگر هیچ ترجیحی نشان نمی‌داد، احتمالاً حافظه‌اش هنوز به‌خوبی توسعه نیافته بود.

 

دکتر سیمونا گتی، استاد گروه روانشناسی در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، که تحقیقاتش بر توسعه حافظه در کودکان تمرکز دارد، گفت: «حرکات چشمی در صدها مطالعه در مورد حافظه نوزادان استفاده شده است. نوزادان به چیزهایی نگاه می‌کنند که برایشان جالب است و محققان سال‌هاست که از این رفتار خودجوش برای کسب اطلاعات در مورد عملکرد حافظه استفاده می‌کنند.»

 

پس از جمع‌آوری داده‌های اولیه، تیم تحقیقاتی اسکن‌های fMRI نوزادانی را که تصویر آشنا را بیشتر نگاه کرده بودند، با آن‌هایی که هیچ ترجیحی نداشتند، مقایسه کرد. در این آزمایش‌ها، اگر نوزاد روی صفحه تمرکز نمی‌کرد، بیش از حد حرکت می‌کرد یا زیاد پلک می‌زد، نتایج از مطالعه حذف شد.

 

 

نتایج نشان داد که هیپوکامپ هنگام ذخیره‌سازی خاطرات در نوزادان بزرگ‌تر فعال‌تر بود. علاوه بر این، تنها نوزادان بزرگ‌تر فعالیتی در قشر اوربیتوفرونتال نشان دادند—بخشی از مغز که در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با حافظه و شناخت نقش کلیدی دارد.

 

دکتر لیلا داواچی، استاد روانشناسی در دانشگاه کلمبیا، که در این مطالعه مشارکت نداشت، گفت: «چیزی که درباره حافظه در بزرگسالان یاد گرفته‌ایم این است که اطلاعاتی که ما معمولاً در حافظه ثبت و ذخیره می‌کنیم، مواردی هستند که برای تجربیات ما بسیار مهم هستند. شگفت‌انگیزترین نکته در مورد این مطالعه این است که فرآیندهای ثبت حافظه در هیپوکامپ نوزادان را برای محرک‌هایی که از نظر آن‌ها اهمیت خاصی ندارند، به‌وضوح نشان می‌دهد.»

 

اگرچه هنوز مشخص نیست که چرا فرآیند ثبت حافظه در نوزادان بالای ۱۲ ماه قوی‌تر به نظر می‌رسد، اما احتمالاً این مسئله به دلیل تغییرات عمده‌ای است که در بدن آن‌ها رخ می‌دهد.

 

ترک-براون توضیح داد: «مغز نوزاد در این دوره تغییرات زیادی را از نظر ادراک، زبان، مهارت‌های حرکتی، فرآیندهای زیستی و سایر جنبه‌ها تجربه می‌کند، از جمله رشد سریع هیپوکامپ.»

 

او و تیمش در حال بررسی این هستند که چرا مغز قادر به بازیابی این خاطرات اولیه در دوران بزرگسالی نیست. اما حدس می‌زنند که ممکن است هیپوکامپ در دوران نوزادی نتواند اطلاعات ذخیره‌شده را با "کلمات کلیدی مناسب" برای بازیابی جستجو کند، چرا که نحوه تجربه نوزاد از آن خاطره با نحوه پرداز