پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
بازماندگان سرطان که فعالیت بدنی بیشتری دارند، خطر مرگ کمتری دارند. افزایش تعداد گام‌ها، زنان را از مرگ به هر دلیلی محافظت می‌کند. ورزش همچنین از مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی در زنان جلوگیری می‌کند.
به‌گزارش انتخاب و به نقل از هلث دی؛ پژوهشی جدید نشان می‌دهد که زنانی که از سرطان نجات یافته‌اند و بیشتر پیاده‌روی و ورزش می‌کنند، با کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی روبه‌رو هستند.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که یک ساعت فعالیت بدنی متوسط تا شدید در روز، خطر مرگ به هر دلیلی را تا ۴۰ درصد و خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی را تا ۶۰ درصد کاهش می‌دهد.
به همین ترتیب، هر ۲۵۰۰ گام اضافه در روز با کاهش ۳۴ درصدی خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی مرتبط بود. این یافته‌ها یکشنبه در نشست انجمن قلب آمریکا (AHA) در شهر نیواورلئان ارائه شدند.
اریک هاید، پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا – سن‌دیگو و نویسنده اصلی این مطالعه، در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت:
«تشویق بازماندگان سرطان به افزایش فعالیت بدنی، کاهش زمان نشستن و برداشتن گام‌های بیشتر در طول روز می‌تواند راهکاری عملی برای افزایش طول عمر و کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی باشد.»
فعالیت بدنی یکی از ارکان کلیدی «۸ اصل حیاتی زندگی» است که انجمن قلب آمریکا به‌عنوان مجموعه‌ای از رفتارها و عوامل مؤثر در سلامت قلب معرفی کرده است.
این انجمن توصیه می‌کند که افراد در هفته حداقل:
• ۱۵۰ دقیقه فعالیت بدنی متوسط مانند پیاده‌روی یا باغبانی، یا
• ۷۵ دقیقه فعالیت بدنی شدید مانند دویدن یا شنا داشته باشند.
• ترکیبی از این دو نیز گزینه‌ای مناسب است.
چرا بازماندگان سرطان در معرض خطر بیماری‌های قلبی هستند؟
طبق اعلام انجمن قلب آمریکا، بازماندگان سرطان به دلیل چالش‌های این بیماری و عوارض جانبی درمان‌های تهاجمی مانند شیمی‌درمانی و پرتودرمانی، بیشتر در معرض خطر بیماری‌های قلبی قرار دارند.
در این مطالعه، پژوهشگران داده‌های مربوط به نزدیک به ۲۵۰۰ زن یائسه را که بین ۶۳ تا ۹۹ سال داشتند، تجزیه و تحلیل کردند. این اطلاعات از دو مطالعه پیشین که رابطه بین فعالیت بدنی و رفتارهای کم‌تحرک را بررسی کرده بودند، گردآوری شد.
شرکت‌کنندگان به مدت حداقل ۱۰ ساعت در روز و تا یک هفته، یک دستگاه شتاب‌سنج (سنجش حرکت) را روی لگن خود می‌بستند تا میزان فعالیت بدنی آن‌ها اندازه‌گیری شود.
یافته‌های کلیدی این مطالعه:
• افزایش گام‌های روزانه و فعالیت بدنی بیشتر، به کاهش تدریجی خطر مرگ به هر دلیلی منجر شد.
• بیشترین مزیت پیاده‌روی در زنانی مشاهده شد که روزانه ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ گام برمی‌داشتند—خطر مرگ آن‌ها به هر دلیلی تا ۴۰ درصد کاهش یافت.
• بیشترین مزیت ناشی از ورزش در زنانی دیده شد که روزانه حداقل یک ساعت ورزش می‌کردند—خطر مرگ آن‌ها به هر دلیلی **۴۰ درصد و خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی ۶۰ درصد کاهش یافت.
هایـد در این باره گفت:
«حتی در افرادی که کمتر از ۵۰۰۰ گام در روز برمی‌دارند—یعنی نیمی از میزان توصیه‌شده ۱۰,۰۰۰ گام در روز—نیز کاهش خطر مرگ مشاهده شد.»
وی افزود:
«گام‌های روزانه شاخص مهمی هستند، زیرا مردم به‌راحتی آن را درک می‌کنند، می‌توانند با هر شدت و سرعتی انجام شوند و از طریق دستگاه‌های پوشیدنی مانند ساعت‌های هوشمند که امروزه افراد بیشتری از آن‌ها استفاده می‌کنند، ثبت و پیگیری می‌شوند.»
خطرات ناشی از کم‌تحرکی
نتایج این پژوهش نشان داد که هر ۱۰۲ دقیقه نشستن در روز، خطر مرگ به هر دلیلی را ۱۲ درصد و خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی را ۳۰ درصد افزایش می‌دهد.
کیت دیاز، سخنگوی انجمن قلب آمریکا و استاد پزشکی رفتاری در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در نیویورک، در این زمینه گفت:
«بسیاری از بزرگسالان بخش عمده‌ای از روز خود را در حالت نشسته سپری می‌کنند و فعالیت بدنی ندارند. این مسئله احتمالاً در بازماندگان سرطان شدیدتر است، زیرا درمان و روند بهبودی سرطان تأثیرات جسمی قابل‌توجهی به‌جا می‌گذارد.»
او که در این مطالعه دخالت نداشته، اضافه کرد:
«این یافته‌ها به مجموعه شواهد در حال گسترشی می‌افزاید که نشان می‌دهد نشستن طولانی‌مدت یک عامل خطر جدی برای سلامت است—خطری که باید به‌طور فعال با آن مقابله کنیم، به‌ویژه پس از تشخیص سرطان.»
پیام این پژوهش برای بازماندگان سرطان
دیاز در ادامه گفت:
«این مطالعه به ما کمک می‌کند تا بهتر بفهمیم چگونه می‌توان پس از تشخیص سرطان، سلامت را مدیریت کرد و عمر طولانی‌تری داشت.»
وی تأکید کرد:
«در حالی که ورزش منظم همچنان مؤثرترین و کارآمدترین راه برای بهبود سلامت است، این یافته‌ها نشان می‌دهند که حتی پیاده‌روی—با هر شدتی—نیز اهمیت دارد. مسیر رسیدن به یک سبک زندگی فعال دست‌یافتنی‌تر از آن چیزی است که اغلب تصور می‌کنیم و این مزایا برای همه، از جمله افرادی که دوران پس از سرطان را سپری می‌کنند، در دسترس است.»
نتیجه‌گیری
این یافته‌ها در یک نشست علمی ارائه شده‌اند و تا زمانی که در یک مجله معتبر علمی منتشر نشوند، اولیه محسوب می‌شوند.
