پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
یک زن اوتیستیک با اختلال یادگیری، به اشتباه از هفت سالگی و به مدت ۴۵ سال در یک بیمارستان روانی در بریتانیا نگهداری شده است.
این زن که ظاهرا در سیرالئون به دنیا آمده و مسئولان محلی برای حفظ حریم خصوصی او از نام کاسیبا استفاده می‌کنند، به مدت ۲۵ سال در انزوا و جدا از دیگران نگهداری شده است.
کاسیبا توانایی صحبت کردن ندارد و خانواده‌ای نداشته که از او دفاع کند. یک روان‌شناس بالینی برای بی‌بی‌سی شرح داد که چگونه ۹ سال جنگیده تا بتواند او را از این وضعیت رها کند.
وزارت سلامت و مددکاری اجتماعی بریتانیا به بی‌بی‌سی گفت اینکه تعداد زیادی از افراد کم‌توان هنوز در بیمارستان‌های روانی نگهداری می‌شوند قابل قبول نیست و ابراز امیدواری کرد که قانون بهداشت روانی اصلاح شود تا جلو چنین نگهداری‌های نامناسبی گرفته شود.
در انگلستان هنوز بیش از ۲۰۰۰ فرد دارای اوتیسم و افرادی که دچار اختلالات یادگیری هستند، از جمله حدود ۲۰۰ کودک، در بیمارستان‌های روانی نگهداری می‌شوند. چندین سال است که دولت متعهد شده است که بسیاری از آنها را به بخش مراقبت‌های اجتماعی منتقل کند چون این افراد مشکل سلامت روانی ندارند.
پس از آنکه تحقیقات مخفی بی‌بی‌سی در سال ۲۰۱۱ از سوء استفاده مجرمانه از افراد دچار اختلالات یادگیری در بیمارستانی خصوصی وینتر‌بورن ویو در نزدیکی بریستول پرده برداشت، دولت متعهد شد که در این مورد اقدام کند.
اما هیچ‌یک از اهداف اصلی در انگلستان محقق نشده است. در هفته‌های اخیر، سازمان خدمات بهداشت ملی بریتانیا در برنامه خود برای سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۲۶ اعلام کرده که قصد دارد میزان اتکا به بستری کردن افراد دارای اختلالات یادگیری و افراد اوتیستیک در بیمارستان‌های روان‌پزشکی را کاهش دهد و دست‌کم ۱۰ درصد از میزان بستری شدن این افراد بکاهد.
دن اسکورر، سرپرست سیاست‌گذاری و روابط عمومی سازمان خیریه من‌کاپ می‌گوید: «صد‌ها نفر هنوز رنج می‌برند و در اسارت بیمارستان‌های روانی هستند، در حالی که باید آزاد باشند و جامعه از آنها حمایت کند. دلیل این مسئله این است که هنوز هیچ پیشرفتی در آنچه دولت به آن متعهد شده، مشاهده نمی‌شود».
دکتر پتسی استیت در سال ۲۰۱۳ از گرفتاری کاسیبا خبردار می‌شود. او در آن زمان روان‌شناس بالینی تازه‌کاری بود که مراقبت‌های روزانه معمول کاسیبا را انجام می‌داد، اما ۹ سال طول کشید تا توانست او را از آن وضعیت رها کند.
دکتر استیت به بی‌بی‌سی گفت: «من هرگز ندیده بودم آدمی در شرایطی که او زندگی می‌کرد باشد. حیرت‌آور بود که چنین وضعیتی کاملا رسمی و قانونی بود.» او توضیح داد که ظاهر قانونی بیمارستان واقعیت را پنهان می‌کرد؛ اینکه کاسیبا «گاهی بیش از ۲۳ ساعت در روز در حبس بود».
دکتر استیت هنگام بازگشت به محل بیمارستان – که برای حفظ هویت کاسیبا نام آن فاش نمی‌شود – به سوراخی در حصار اشاره کرد. او گفت این سوراخ ایجاد شده بود تا کاسیبا بتواند از فضای بیرونی بخش قفل‌شده‌ای که در آن نگهداری می‌شد، رهگذران را تماشا کند.
گمان می‌رود کاسیبا که اکنون در دهه پنجاه زندگی‌اش است، پیش از پنج‌سالگی از سیرالئون قاچاق شده باشد. او مدتی در یک پرورشگاه زندگی کرد، اما اقامتش در آنجا دوام نیاورد و در هفت‌سالگی به بیمارستان روانی ویژه نگهداری طولانی‌مدت منتقل شد.
دکتر استیت گفت که کارکنان بیمارستان روانی، کاسیبا را «خطرناک» و «چشم‌درآر» توصیف کرده بودند.
او در تمام پرونده‌های بیمار فقط یک مورد پیدا کرد که منجر به این اتهامات خشونت‌آمیز علیه او شده بود. چند دهه پیش، وقتی کاسیبا ۱۹ ساله بوده است و پیش از آنکه جداسازی طولانی‌مدت در مورد او اعمال شود، زنگ هشدار آتش‌سوزی به صدا در‌می‌آید و ناچار به تخلیه بخش بیماران تحت حفاظت می‌شوند.
کاسیبا مضطرب می‌شود و در حالت سردر‌گمی یکی از بیماران به او نزدیک می‌شود. کاسیبا به صورت او چنگ می‌زند طوری که باعث می‌شود چشم بیمار دیگر آسیب ببیند.
دکتر استیت گفت: «از آن زمان، ماجرا همیشه این‌طور روایت می‌شد که "او چشم‌درآر است و به آن فرد آسیب زیادی رسانده".» اما به گفته او، باورش سخت بود که زنی میان‌سال با اختلال یادگیری که دهه‌ها در بیمارستان زندگی کرده، واقعا بتواند تا این حد خطرناک باشد.
پس از ماه‌ها تلاش دکتر استیت توانست گزارش ۵۰ صفحه‌ای به شورای محلی کمدن، اداره منطقه‌ای در شمال لندن که کاسیبا را در این بیمارستان روانی قرار داده بود، ارائه دهد. دکتر استیت می‌گوید این موضوع را پذیرفته بودند که کاسیبا دچار بیماری روانی نیست و نتیجه گزارش این بود که او خطرناک نیست و زندگی او در اجتماع ایمن است.
در سال ۲۰۱۶ تیمی از متخصصان سلامت و خدمات اجتماعی با نام «کمیته رهایی» تشکیل شد. هدف آنها آزادی کاسیبا بود.
لوسی دانستان از یک سازمان حقوق افراد کم‌توان به نام «تغییر زندگی ما» به‌عنوان حامی مستقل کاسیبا منصوب شد تا پرونده‌ای قانع‌کننده برای اثبات ایمن بودن خروج او از بیمارستان آماده کند.
اما آزادی کاسیبا تنها با تایید دادگاه حمایت ممکن بود؛ دادگاهی که برای افرادی تصمیم‌گیری می‌کند که توانایی ذهنی لازم برای تصمیم‌گیری درباره زندگی خود را ندارند.
لوسی دانستان می‌گوید زمانی که برای نخستین بار با کاسیبا ملاقات کرد، کارکنان بیمارستان فقط او را با عنوان «چشم‌درآر» معرفی کردند.
او می‌گوید به یاد دارد که از پشت پنجره کوچکی روی درِ اتاقی که کاسیبا در آن حبس بود، به او نگاه می‌کرد. «او فقط روی کاناپه دراز کشیده بود. اتاق بسیار خالی و بی‌روح بود. زندگی‌اش کاملا محروم و تهی بود.»
شش سال از اولین ملاقات با کاسیبا گذشت تا لوسی دانستن تماسی دریافت کرد که خبر می‌داد دادگاه حمایت اجازه خروج او از بیمارستان را صادر کرده است. او گفت: «گریه کردم. از شادی. از آسودگی. از تحسین برای خودش. از افتخار.» و ادامه داد: «موضوع من و کارهایی که ما کردیم نیست؛ این موفقیت او بود. او بود که توانست و به آنها ثابت کرد.»
امروز کاسیبا با کمک نیروهای پشتیبانی در جامعه زندگی می‌کند. این نیروها با لمس‌های ملایم، حرکات و جملات ساده با او ارتباط برقرار می‌کنند. مدیر مراقبت از کاسیبا می‌گوید که او عاشق مد است، به خانه‌اش افتخار می‌کند و از ارتباط با دیگران لذت می‌برد.
این مدیر می‌گوید: «او حس شوخ‌طبعی فوق‌العاده‌ای دارد. انسان فوق‌العاده‌ای است. حدود دو هفته بعد از شروع کارم، پیش آمد و مرا در آغوش گرفت. این آدم آن چیزی نیست که می‌گفتند؛ او یک چشم‌درآر نیست.»
لایحه سلامت روان که در پارلمان در حال بررسی است، قرار است شرایط را تغییر دهد؛ به گونه‌ای که افراد اوتیستیک و افرادی که ناتوانی یادگیری دارند، اما دچار بیماری روانی نیستند، دیگر در انگلیس و ولز برای درمان به اجبار بستری نشوند.
با این حال دولت بریتانیا اعلام کرده است تا زمانی که اطمینان پیدا نکند که حمایت‌های جایگزین کافی در جامعه فراهم است، این تغییرات را اجرا نخواهد کرد. افزون بر این، طبق این لایحه همچنان امکان دارد افراد برای ارزیابی، تا ۲۸ روز به صورت قانونی در بیمارستان بستری شوند.
جس مک‌گرگور، مدیر اجرایی بخش بزرگسالان و سلامت در شورای کمدن، گفت که این یک «تراژدی» است که کاسیبا بیشتر عمرش را در بیمارستان گذرانده است. او گفت: «شخص متاسفم. او نباید چنین تجربه‌ای را پشت سر می‌گذاشت.»
یک سازمان خدمات سلامت روان، که نام آن برای حفظ هویت کاسیبا فاش نمی‌شود، اعلام کرد که در هیچ مقطعی کیفیت مراقبت‌هایی که ارائه کرده زیر سوال نرفته و خدمات این مرکز از سوی کمیسیون کیفیت مراقبت در سطح ممتاز ارزیابی شده است.
این سازمان به بی‌بی‌سی گفت هر فردی که نیاز به جداسازی طولانی‌مدت دارد، در محل اقامتی مستقل با اتاق‌خواب، حمام، اتاق نشیمن و حیاط اختصاصی زندگی می‌کند.
این سازمان همچنین گفت که از سال ۲۰۱۰ با مقام‌های محلی همکاری کرده تا برنامه‌هایی برای حمایت از ترخیص همه بیماران بستری طولانی‌مدت و انتقال آنها به محل مراقبت مناسب‌تر – در صورت امکان در بطن جامعه – فراهم کند، اما این روند به دلیل شکایت حقوقی خانواده‌های سایر بیماران متوقف شده است.
این سازمان اعلام کرد که کارکنانش سال‌ها به صورت خستگی‌ناپذیر با مقام‌های محلی همکاری کردند تا حمایت‌های لازم را در جامعه ایجاد کنند و سرانجام موفق شدند این مرکز را در سال ۲۰۲۳ تعطیل کنند.
منبع: بی بی سی
