یک گروه جهانی از متخصصان پیشنهاد کرده‌اند که برای تشخیص و درمان چاقی، باید رویکرد جدیدی را در نظر گرفت. به جای تکیه تنها بر شاخص توده بدن (BMI)، که محدودیت‌هایی دارد، این چارچوب جدید روش‌های بهبودیافته‌ای را برای شناسایی و درک چاقی معرفی می‌کند. به‌عنوان مثال، در این رویکرد جدید، نشانه‌های اولیه چاقی (پیش‌بالینی) از موارد پیشرفته‌تر (بالینی) جدا می‌شوند.
به‌گزارش انتخاب و به نقل از مدیکال نیوز تودی؛ این رویکرد نه تنها به هدف بهبود نتایج برای بیش از یک میلیارد نفر که در سراسر جهان از چاقی رنج می‌برند، بلکه به کاهش انگ اجتماعی، بهینه‌سازی منابع بهداشت و درمان و تضمین دسترسی منصفانه به درمان‌های مؤثر توجه دارد.
چاقی چیست؟
در این رویکرد جدید، پژوهشگران به این مسئله می‌پردازند که چاقی نه تنها یک بیماری است بلکه درک آن به‌صورت پیچیده‌تر از آن چیزی است که همیشه تصور می‌شده است. در حالی که برخی از افراد مبتلا به چاقی ممکن است عملکرد طبیعی اندام‌ها و سلامت کلی خود را حفظ کنند، دیگران علائم و نشانه‌های بیماری را نشان می‌دهند.
متخصصان هشدار داده‌اند که در صورتی که چاقی تنها به‌عنوان یک عامل خطر در نظر گرفته شود و نه یک بیماری، ممکن است از دسترسی افراد به درمان به‌موقع جلوگیری شود. از طرف دیگر، برچسب‌زدن چاقی به‌عنوان یک بیماری برای همه می‌تواند منجر به تشخیص‌های نادرست، درمان‌های غیرضروری و هزینه‌های زیاد برای فرد و جامعه شود.
چارچوب جدید برای تشخیص چاقی
این چارچوب جدید با درک پیچیدگی چاقی و تأکید بر مراقبت‌های شخصی و متناسب با هر فرد، به پیشرفت‌هایی در تشخیص چاقی دست یافته است.
چاقی بالینی
چاقی بالینی به عنوان یک بیماری مزمن که در آن چربی اضافی بدن عملکرد اندام‌ها را مختل کرده یا فعالیت‌های روزمره را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد، تعریف می‌شود. این چارچوب از معیارهایی مانند تنگی نفس، نارسایی قلبی، درد مفاصل و اختلالات عملکردی اعضای بدن برای تشخیص چاقی بالینی استفاده می‌کند.
چاقی پیش‌بالینی
چاقی پیش‌بالینی به چربی اضافی بدن اشاره دارد که هنوز مشکلی برای سلامت ایجاد نکرده است، اما خطر ابتلا به بیماری‌هایی مانند دیابت نوع ۲، بیماری‌های قلبی و برخی سرطان‌ها را افزایش می‌دهد. مداخلات اولیه می‌توانند از پیشرفت این وضعیت جلوگیری کنند.
محدودیت‌های BMI
یکی از مشکلات بزرگ در روش‌های سنتی تشخیص چاقی، وابستگی زیاد به شاخص توده بدن (BMI) است. BMI معمولاً به‌عنوان معیاری برای چاقی در نظر گرفته می‌شود که افراد با BMI بیش از ۳۰ کیلوگرم بر متر مربع را چاق تشخیص می‌دهد. در حالی که این معیار می‌تواند افراد را از نظر خطر مشکلات سلامتی شناسایی کند، اما اطلاعاتی در مورد توزیع چربی بدن یا وضعیت کلی سلامت افراد نمی‌دهد.
مشکلات BMI
1. توزیع چربی بدن: BMI نمی‌تواند مکان ذخیره چربی در بدن را مشخص کند. چربی که در اطراف کمر یا درون اعضای بدن مانند کبد و قلب ذخیره می‌شود، خطر بیشتری برای سلامتی دارد.
2. نداشتن شاخص‌های سلامتی فردی: افرادی که BMI بالاتری دارند ممکن است همچنان اندام‌های سالمی داشته باشند و علائم بیماری نشان ندهند. در مقابل، افرادی که چربی اضافی دارند اما BMI آن‌ها بالاتر از حد معمول نیست، ممکن است مشکلات بهداشتی نادیده گرفته شود.
3. محدودیت در ارزیابی وضعیت کلی سلامتی: BMI به تنهایی نمی‌تواند وضعیت سلامتی کلی افراد را نشان دهد. به‌عنوان مثال، افرادی که عضله بیشتری دارند، ممکن است BMI بالا اما سلامتی مناسب داشته باشند.
راهکارهای جایگزین برای تشخیص چاقی
پژوهشگران تأکید کرده‌اند که نیاز به یک رویکرد جامع‌تر برای تشخیص چاقی وجود دارد که علاوه بر BMI، عوامل دیگری مانند وضعیت متابولیک، ترکیب بدن، و علائم فیزیکی فرد نیز در نظر گرفته شوند. این می‌تواند منجر به تشخیص‌های دقیق‌تر و درمان‌های شخصی‌سازی‌شده‌تری برای بیماران شود.
نظرات متخصصان در مورد اهمیت تغییر معیارها
دکتر میر علی، جراح عمومی و جراح چاقی: این مطالعه به‌خوبی نیاز به ارائه راهنماهای بهتر برای تشخیص و درمان چاقی را بیان کرده است. تغییر معیارهای قدیمی و غیر دقیق به استانداردهای بالینی‌تر می‌تواند درمان‌های بهتری برای بیماران فراهم کند.
دکتر مارک آنتون، جراح: BMI نمی‌تواند تمام ابعاد چاقی را پوشش دهد. این تحقیق پیشنهاد می‌کند که ما باید عواملی مانند سلامت متابولیک و ترکیب بدن را در نظر بگیریم تا برنامه درمانی مؤثرتری برای بیماران داشته باشیم.
تأثیرات اجتماعی چاقی و کاهش انگ اجتماعی
این رویکرد همچنین به مسئله تأثیرات اجتماعی چاقی و انگ اجتماعی مرتبط با آن پرداخته است. برای کاهش این انگ، پیشنهاد شده است که بهداشتی‌های حرفه‌ای و سیاست‌گذاران آموزش ببینند و نگرش‌های جامعه نسبت به چاقی تغییر کند.
نتیجه‌گیری
در نهایت، این چارچوب جدید می‌تواند به پزشکان و بیماران کمک کند تا با تشخیص و درمان بهتری از چاقی روبه‌رو شوند. این رویکرد به سمت درمان‌های شخصی‌سازی‌شده پیش می‌رود و هدف آن کاهش انگ اجتماعی و بهبود سلامت عمومی است.
